H Περιπέτεια L’ Avventura “Αυτό το έργο για μένα ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία που είχα ποτέ παρακολουθώντας ταινίες” – Martin Scorsese

Ο Michelangelo Antonioni (1912 – 2007) με τα έργα Η Περιπέτεια (L’ Avventura), Η Νύχτα (La Notte), η Έκλειψη (L’ Eclisse), δημιουργεί την τριλογία του που θα μπορούσε να ονομασθεί Η Τριλογία της Αποξένωσης. Αρχή γίνεται με την ταινία Η Περιπέτεια 1960, ακολουθεί Η Νύχτα 1961 και τέλος, Η Έκλειψη 1962 – χωρίς να σημαίνει πως και όλες οι επόμενες ταινίες του με την Κόκκινη Έρημο (Deserto Rosso) επικεφαλής, δεν κινούνται με την ίδια θεματική διάθεση.

Η καλύτερη ταινία της Τριλογίας – Ένα αριστούργημα της 7ης Τέχνης

L’ Avventura – Η Περιπέτεια

1. Η Περιπέτεια (L’ Avventura) 1960

Υπόθεση: Σε ένα απομονωμένο ερημικό νησί της Μεσογείου αγνοείται η Άννα (Lea Massari) την οποία αναζητούν ο φίλος της Σάντρο (Gabriele Ferzetti) και η φίλη της Κλαούντια (Monica Vitti [1931-2022]), χωρίς αποτέλεσμα όμως καθώς γυρνούν άπραγοι απ’ το νησί, πίσω στο κότερο των πλουσίων φίλων τους χωρίς εκείνη.

Στο διάστημα αυτό δημιουργείται ένας έντονος ερωτικός δεσμός μεταξύ τους που αγνοεί τον δεσμό εκείνου με την εξαφανισμένη Άννα και τη φιλία της Κλαούντια μαζί της.

Ανάλυση: Δεν πρόκειται για μια ιστορία μυστηρίου όπως θα περίμενε κανείς ούτε για μια ακόμη ιστορία ερωτικού τριγώνου. Πρόκειται για μια μελέτη του σκηνοθέτη πάνω στην αποξένωση σ’ έναν bourgeois περίγυρο που βρίσκεται σε αντίθεση με το Σικελικό τοπίο του Νότου όπου κορυφώνεται η πλοκή με την ανατροπή της εξαφάνισης της Άννας.

Με μέσα πρωτοποριακά για την εποχή – που ο ίδιος ο σκηνοθέτης καθιέρωσε όπως: τα αργά πλάνα, η μαυρόασπρη με φωτοσκιάσεις φωτογραφία, το άδειο τοπίο, οι άδειοι δρόμοι, το ερημικό νησί – όλα αυτά υποβάλλουν το θεατή να νοιώσει το συναίσθημα της αποξένωσης που οδηγεί στην απομόνωση του ατόμου – όσο κι αν αυτό έχει ισχυρούς οιουδήποτε τύπου δεσμούς. Στη ταινία ούτε ο δεσμός με την εξαφανισμένη Άννα, ούτε η ανεμελιά των διακοπών πάνω σ’ ένα πολυτελές γιοτ μπορούν να γλυτώσουν τους ήρωες από την πλήξη και την αποξένωση τελικά.

Η ποίηση είναι παρούσα στις εικόνες. Χέρια που ψηλαφίζουν τα αντικείμενα, το γυαλισμένο σαν με λάκα ξύλο ενός κορμού, τη λεία επιφάνεια του βράχου – λεπτομέρειες που πάνω τους στέκεται ο κινηματογραφικός φακός εστιάζοντας ώρα στην παρουσία τους.

Το τέλος φθάνει σαν να πρόκειται για τυφλούς που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους, καθώς η ηρωίδα της ταινίας βαδίζει μέσα στο σιωπηλό, αφιλόξενο τοπίο της σικελικής πόλης, χωρίς αίσθηση – αδιάφορη γι’ αυτούς που την κοιτάζουν, τον κρότο των βημάτων της ακούγοντας μόνο: η Περιπέτεια έχει τελείωσε πια.

Τόπος: Ερημικό νησί πλησίον Σικελίας ⛵⚓

Τόπος: Σικελία 1960 🌆

2. Η Νύχτα (La Notte) 1961

Μια μέρα στη ζωή ενός άπιστου μεταξύ τους ζευγαριού, η κατάδειξη της χειροτέρευσης της αναμεταξύ τους σχέσης.

Το έργο ακολουθεί τα πρότυπα του νεορεαλισμού τολμώντας να απογυμνώσει τις συζυγικές σχέσεις από τον κυριότερο μανδύα – αυτόν της ερωτικής πίστης. Πρόκειται για μια ιδιότυπη σχέση δύο ανθρώπων που ενώ αγαπιούνται πιάνουν τους εαυτούς τους να μη μπορούν να αντισταθούν στην απιστία. Αυτοί οι λόγοι ερευνώνται στην ταινία που απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1961. Μαζί με τους πρωταγωνιστές Marcello Mastroianni, Jeanne Moreau, εμφανίζεται και η μούσα του Antonioni, Monica Vitti, στο ρόλο του τρίτου προσώπου στο ιψενικό αυτό τρίγωνο. περισσότερα

Λεπτομέρειες: Ο Μαστρογιάνι είχε πει την εποχή του έργου, πως δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι ήθελε να κάνει ο Αντονιόνι μ’ αυτή την ταινία.

3. Η Έκλειψη 1962

Στα προάστια της Ρώμης η μεταφράστρια Βιτόρια (Monica Vitti) διαλύει το δεσμό της με τον συγγραφέα Ρικάρντο (Francisco Rabal) μετά από μια δύσκολη – ασυνεννοησίας, μεταξύ τους. Η μητέρα της Βιτόρια (Lilla Brignone) ασχολείται παθιασμένα με το Χρηματιστήριο Αξιών όπου η Βιτόρια γνωρίζει εκεί τον νεαρό ψυχρό χρηματιστή Πιέρο (Alain Delon) μια μέρα μεγάλης αναταραχής λόγω πτώσης των μετοχών.
Ο τεχνοκράτης Πιέρο και η απούσα Βιτόρια δημιουργούν μια σχέση που εκδηλώνεται με μονοσύλλαβες φράσεις, άπιαστους να κατανοηθούν μεταξύ τους διαλόγους μια επικοινωνία αδύνατο να δημιουργηθεί.

Η ταινία κέρδισε το βραβείο Κριτικής Επιτροπής καθώς επίσης ήταν υποψήφια ταινία για τον Χρυσό Φοίνικα στο ίδιο Φεστιβάλ Κανών 1962, υποψήφια ταινία επίσης για την Ασημένια Κορδέλα για τους Μικελάντζελο Αντονιόνι, Μόνικα Βίτι, Λίλα Μπριγνιόνε. περισσότερα