Ζωγραφικά Έργα – 9 ξένοι ζωγράφοι

• Ευγένιος Ντελακρουά —Σουλτάνος του Μαρόκου (Sultan of Morocco) 1845— (Διπλωματική αποστολή κόμητος De Mornay) έργο του Eugène Delacroix (1798 – 1863) ¹

To 1832, o Delacroix ταξιδεύει στην Ισπανία και στη Βόρεια Αφρική μέλος διπλωματικής αποστολής – την εποχή που η Γαλλία προσαρτούσε την Αλγερία. Ο πίνακας αυτός είναι ένας φόρος τιμής για τη διπλωματική αποστολή της οποίας ηγείτο ο Κόμης ντε Μορνέ (Comte de Mornay) για τις συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο. Όλα τα έργα της εποχής του Μαρόκου δείχνουν την πιστή απεικόνιση της χώρας – την οποία μελέτησε ενδελεχώς στο ταξίδι του, κρατώντας σημειώσεις και σχεδιάσματα. Επίσης απογειώνουν την τεχνοτροπία του προσδίδοντας της το εξωτικό στοιχείο.

Το έργο εστιάζει στην πολυπληθή συνοδεία του Σουλτάνου, τα χρώματα αποδίδουν όλη τη λάμψη του ήλιου στον ουρανό της Αλγερίας.
Ωστόσο, ενδόμυχος σκοπός του όμως δεν ήταν η μελέτη της Τέχνης αλλά η απόδραση απ’ τα συμβατικά κοινωνικά δεσμά του Παρισιού. Αποτέλεσμα της διαμονής του υπήρξαν 100 έργα και σχεδιάσματα όλα με θέματα της Αφρικής.
Πίστευε πως οι λαοί αυτοί συνέτειναν σε ένα αντίβαρο προς τους πολιτισμούς της Αρχαιότητας και δη του Αρχαιοελληνικού και Ρωμαϊκού.
Το έργο (384Χ343 εκ.) βρίσκεται στο Μουσείο των Αυγουστίνων / Musée des Augustins στη Τουλούζη.
Πηγή ανωτέρω επεξηγήσεων.

Βιογραφικά στοιχεία: Ευγένιος Ντελακρουά (Charenton – St. Maurice, 1798 – Paris, 1843 ).

Ο Ντελακρουά σε ηλικία 18 ετών μπαίνει στο εργαστήρι του Γκερέν (Guérin) – δάσκαλου του Ζερικό (Géricault), η βασική του εκπαίδευση όμως συντελείται στο Λούβρο όπου μελετάει τα έργα των Κλασσικών ζωγράφων και εντυπωσιάζεται από τον Ρούμπενς και τη Σχολή της Βενετίας συνέχεια (αγγλικά) περισσότερα για Λεόν Ρισνέρ στο άρθρο Θυμάμαι άρα υπάρχω.
🐯 Εκπληκτικό έργο του Ντελακρουά Ο Τίγρης —του ιδίου —Eugène Delacroix

• Κλοντ Μονέ —Καθεδρικός Ναός της Ρουέν (La Cathédrale de Rouen) 1894—έργο του Claude Monet 1840 – 1926 ²

Τον καθεδρικό ναό της Ρουέν ο ζωγράφος τον αποθανάτισε και σε 2ο πίνακα υπό το φως του ήλιου που δύει. (Μουσείο Μαρμοτάν, Παρίσι).
Η πύλη και Αψίδα του Αγίου Ρωμανού υπό το φως του μεσημβρινού ήλιου. Εδώ διακρίνεται καθαρά όλη  η μαεστρία του Ιμπρεσιονιστή ζωγράφου. Το κτίριο με τις αδρές ευθείες γραμμές, τον βαρύ όγκο, τις άπειρες δαντελωτές λεπτομέρειες καθώς υψώνεται στο γαλάζιο τ’ ουρανού αποκτά με το χρωστήρα διαθλάσεις, αντικατοπτρισμούς με το τρεμόπαιγμα του φωτός του ήλιου, καθώς διαπερνά τον συμπαγή όγκο των μπαρόκ γραμμών του αρχιτεκτονικού σχεδίου και γίνεται μια αστραποβολούσα χρυσοποίκιλτη πινελιά στο κάτω άκρο του οικοδομήματος και του εδάφους στο οποίο στηρίζεται.
Ο Κλοντ Μονέ, ύψιστος εκπρόσωπος του Ιμπρεσιονισμού τολμάει να απεικονίσει με το χρωστήρα του μια βαριά αρχιτεκτονική δημιουργία του Μπαρόκ με τις χιλιάδες ανάγλυφες απεικονίσεις σε ένα αστραπιαίο βλέμμα της ανθρώπινης κολοσσιαίας περίπλοκης δημιουργίας μέσα στην απέριττη φύση που υποδεικνύει την πίστη και το δέος στο δημιουργό της. Η περίτεχνη δημιουργική διάνοια, δοξάζει την απλή πάνσοφη διάνοια.
1894 Λάδι σε καμβά, Μουσείο ντ’Ορσέ (Musée d’ Orsay), Παρίσι

• Βίνσεντ Βαν Γκογκ —Πορτρέτο του Joseph Roulin ³

Διάσημος μεταξύ άλλων και για τα “Ηλιοτρόπια”

Ο Ολλανδός Vincent Van Gogh (1853 – 1890 /37), εντάσσεται κι αυτός στο κίνημα του Ιμπρεσιονισμού με τις νεωτεριστικές του αδρές πινελιές – πρωτοστατώντας στην εδραίωση της παγκόσμιας φήμης του κινήματος.

Η ζωή του υπήρξε λίαν ταραχώδης με αποκορύφωμα το κόψιμο του αυτιού του μετά από μία διένεξη με τον ομότεχνο του Πολ Γκωγκέν που είχε έρθει να τον επισκεφθεί στην Αρλ /Νότιος Γαλλία όπου διέμενε. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως ο Βίνσεντ βαν Γκόγκ, υπέφερε από χρόνια κατάθλιψη – κάτι που συνετέλεσε στην απεικόνιση εντελώς προσωπική των τοπίων του.

◊ περισσότερα για τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ

• Πολ Γκωγκέν —Ταϊτινές ⁴

Πρωτοποριακός για την εποχή του ιμπρεσιονιστής ζωγράφος, ο Paul Gaughin εγκατέλειψε από νέα ηλικία το Παρίσι για να εγκατασταθεί στη Γαλλική Πολυνησία στο Σύμπλεγμα των νησιών της Καραϊβικής… Τα έντονα χρώματα, η ακινησία του τοπίου, η σιωπηλή ηρεμία κατά τη θέαση των έργων του τον κατατάσσουν στους ναΐφ (naifs) ιμπρεσιονιστές.
Δίνοντας μια νέα ώθηση στον κλασσικό ιμπρεσιονισμό με τον οποίο μπολιάστηκε στο Παρίσι με την παραμονή του στην Ταϊτή και τη μελέτη των ντόπιων ιθαγενών, έκανε το σύνολο του έργου του να ξεχωρίσει ανάμεσα στους ομότεχνους της εποχής του.

• Αντόνιο Κορτές —Μεξικάνικο Χωριό ⁵

Antonio Cortès Μεξικανός ζωγράφος, τεχνοτροπίας naive, με συνάφεια στα έργα της Μεξικανής επίσης ζωγράφου Φρίντα Κάλο βλέπε σχετικά:

“Η ζωγραφική είναι η δική μου πραγματικότητα – “Frieda kahlo.


Ο Κορτές ζωγράφισε σκηνές από τα Ισπανικά βασιλικά ανάκτορα, με απεικονίσεις βασιλέων και γενικά από τη ζωή τους. Ζωγράφισε επίσης, σκηνές από την αγροτική ζωή των χωρικών του Μεξικού.

• Εντουάρ Λεόν Κορτές —Πλατεία Δημοκρατίας (Place de la République), Παρίσι —έργο του Édouard Leon Cortès (1882 – 1969) ⁶

Ο Εδουάρδος Κορτές γιος του Antonio Cortès (1827 – 1908) ζωγράφος της Ισπανικής Αυλής με πατέρα τον επίσης ζωγράφο Andrés Cortèz (1800 – 1861), που γεννήθηκε στη Σεβίλλη το 1827.

Άρχισε από νωρίς τη ζωγραφική, εμπνεόμενος από σκηνές του δρόμου και της αγροτικής ζωής.

Το 1855 πηγαίνει στο Παρίσι για να συμμετάσχει στην Διεθνή Έκθεση Ζωγραφικής. Εγκαταστάθηκε όμως για τα καλά στη Γαλλία – στο Lagny sur Marne.

Ο Εδουάρδος Κορτές (1882 – 1969) – έργο δεξιά —Maxim’s rue Royale, κληρονομώντας το πάθος του πατέρα του Antonio Cortès αλλά και του παππού του Andrés Cortès για τη ζωγραφική, δεν σταμάτησε ποτέ να ζωγραφίζει σκηνές από τους δρόμους της πόλης του Φωτός, συχνά κατ’ απαίτηση των συλλεκτών αλλά και των τουριστών.

(Αναλυτικά για τον ζωγράφο) – επίσης: Εδουάρδος Κορτές ο ζωγράφος της πόλης του φωτός – σχολή Μετα – ιμπρεσιονισμός.

• Εντγκάρ Ντεγκά — (1834-1917) —”Tο μπάνιο” ⁷

Σ’ αυτό το έργο απεικονίζεται μια ιδιαίτερη στιγμή. Έμφαση δίνεται στη κίνησα του σώματος της γυναίκας καθώς σκύβει να πλυθεί.

Η εποχή αναπαριστάται με την προβολή σε πρώτο πλάνο της σκάφης. Τα χρώματα με τονισμό του μπλε υποδηλώνουν την ανάλαφρη διάθεση του υποκειμένου. Κυρίως όμως, ο ζωγράφος είναι γνωστός στο ευρύ κοινό για τα έργα του με τις μπαλαρίνες αποκαλούμενος και ως "ζωγράφος των μπαλαρινών".

Ο Edgar Degas γεννήθηκε στο Παρίσι το 1834 από ευκατάστατη οικογένεια (ο πατέρας του ήταν Τραπεζίτης). Έχοντας αποφοιτήσει από το ονομαστό Λύκειο St. Louis, μαθήτευσε στη Σχολή Τεχνών – μετέπειτα ονομαζομένη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, αφήνοντας τη Σχολή Νομικής, αρχική του επιλογή, για τη ζωγραφική, εντάσσεται ως ζωγράφος στο γενικότερο ρεύμα του Ιμπρεσιονισμού αν και ο ίδιος απέρριπτε για τον εαυτό του τον όρο ιμπρεσιονισμός προτιμώντας τον όρο ρεαλισμός για τον χαρακτήρα των έργων του – που συχνά ήταν απρόβλεπτης θεματολογίας.

Μαθητής του φημισμένου εκπροσώπου του Ακαδημαϊσμού Ένγκρ, (Jean-Auguste-Dominique Ingres) ταξίδεψε στην Ιταλία παραμένοντας εκεί δύο έτη – μελετώντας τα έργα των Αναγεννησιακών ζωγράφων Μιχαήλ-Άγγελος, Ραφαήλ, Μποτιτσέλι, Πίκο ντε λα Μιράντολα , Λεονάρντο Ντα Βίντσι κ.ά. – περισσότερα “Σκοτεινές Αναμνήσεις” 2

Γνώρισε την αποδοχή των φιλότεχνων από νωρίς 1880 /46 πράγμα που του επέτρεψε να αποπληρώσει τα χρέη που του άφησε ο πατέρας του. περισσότερα “Το σώμα σε κίνηση”  1

• Jacques-Emile Blanche (1861-1942) —”Marcel Proust Προσωπογραφία” ⁸

Ο Jacques-Emile Blanche ήταν Γάλλος ζωγράφος και συγγραφέας (Παρίσι, 1861-Ορφανβίλ, 1942). Δέχτηκε την επίδραση των Ιμπρεσιονιστών ιδίως του Ντεγκά  με τον οποίο ανέπτυξε μακράν φιλία. Εκλεκτικός, κοσμικός δημιούργησε μεγάλες φιλίες στο Λονδίνο σχετιζόμενος με μεγάλους ζωγράφους όπως τους Σίκερτ, Ουίστλερ, Μπήρντσλι. Οι προσωπογραφίες του ομαδικές ή ατομικές απεικονίζουν την εποχή των Μαλαρμέ, Προυστ, Μπαρές, Ζιντ, Κοκτό, Κλωντέλ, Μπερξόν, Στραβίνσκι. Οι κριτικές του συγκεντρωμένες σε τόμους Συνομιλίες ζωγράφων 3 τόμοι, Τα τετράδια ενός καλλιτέχνη 6 τόμοι, Αναμνήσεις, είναι πολύτιμες πηγές για τη ζωή των καλλιτεχνών της εποχής του. Συναφές άρθρο “Το έργο του καλλιτέχνη” εδώ

• Wim Schumacher —Πορτρέτο της Adine Mees (1933) ⁹

Ο Wim Schu(h)macher (1894 – 1986) υπήρξε Ολλανδός ζωγράφος.

Ο κύριος χαρακτήρας του έργου Adine Mees προβάλει με την αναδεικνυόμενη λεπτή φιγούρα που αναπαύεται σε ένα αχνό γκρίζο υπόβαθρο που μπλέκεται τεχνιέντως με τη γη. Κύριο χαρακτηριστικό της τεχνοτροπίας οι λεπτές, μακρόστενες φιγούρες σε αποχρώσεις ίδιων τόνων με το φόντο.

Τα έργα του χαρακτηρίζονται από μια μαγική, συγχρόνως ρεαλιστική απεικόνιση εξπρεσιονιστικού ύφους – συχνά σε μια γκρίζα χρωματική γκάμα.

Ζωγράφισε τοπία της Ιταλίας (Τοσκάνη), προσωπογραφίες ολόσωμες καθώς και νεκρές φύσεις με κύριο θέμα τα ψάρια.

Συναφές άρθρο Μια Κυριακή στο σπίτι – Περισσότερα έργα του εδώ

Μουσεία

Από τα πρώτα αξιοθέατα ενός ταξιδιού τα Μουσεία, προσφέρουν μια ευχάριστη πνευματική ενασχόληση στα πλαίσια του ελεύθερου χρόνου του ταξιδιώτη

• Musée des Augustins– Τουλούζη, Γαλλία
• Νεαρό κορίτσι στο πάρκο (Jeune fille dans un Parc): Morissot Berthe-Marie-Pauline