Ο  Μ. Καραγάτσης υπήρξε ένας κυνικός συγγραφέας; Όχι, υπήρξε ειλικρινής με τον εαυτό του, ήξερε, ήταν κάτι που το πίστευε ακράδαντα, πως όλα τελειώνουν κάποτε – και οι μεγάλοι έρωτες και οι μικροί.

Στα βιβλία της Τριλογίας της Ερωτικής Διάψευσης οι έρωτες είναι πάντα ανικανοποίητοι. Οι ήρωες από την πλευρά είτε των απατημένων, είτε των απατώντων, μένουν πάντα στο τέλος μόνοι με τις αναμνήσεις από τα πάθη στα οποία ωστόσο ποτέ δεν μπόρεσαν να (παρα)δοθούν. Όπως σ’ όλα του τα βιβλία έτσι και εδώ μιλάει με την ειλικρίνεια του κυνικού γυναικοκατακτητή (Γιούγκερμαν) με την φρούδο συναισθηματισμό της άπιστης Μαρίνας της Μεγάλης Χίμαιρας.

• Γιούγκερμαν Ο Φινλανδός αριστοκράτης έρχεται στην Ελλάδα για να κατακτήσει μια εξέχουσα θέση στην οικονομική ζωή του τόπου όχι όμως και τον έρωτα που στη δίνη της μεγαλομανίας του, της δίψας του για αναγνώριση και χρήματα δεν μπόρεσε να κερδίσει.
• Λιάπκιν
• Η  Μεγάλη Χίμαιρα Στο βιβλίο αυτό ο Καραγάτσης μελετάει ενδελεχώς την δυνατότητα προσαρμογής των ξένων στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά και την αμφιθυμία των Ελλήνων απέναντι στην Δύση. Κρύβει καλά τον ακραίο και κατάμαυρο ρομαντισμό του, κάτω από πέπλο κυνισμού ή και ωμότητας.
  Βαθιά απελπισμένος ο ίδιος, μετατρέπει την  Μαρίνα σε χίμαιρα, αρνούμενος την έννοια της αγάπης. Νομίζουμε ότι πετυχαίνουμε, ερωτευόμαστε, δημιουργούμε πνευματικά. Όλα εν τέλει καίγονται, κάτω από το σκληρότατο ελληνικό φως. Σαν μύγες μαγευόμαστε από το άγνωστο, για να γίνουμε παρανάλωμα σε μια στιγμή. Αυτή τη μοιραία στιγμή περιγράφει ο Καραγάτσης.