Η Ελλάδα έχοντας μεγαλύτερο ιστορικό παρελθόν από την Ιταλία δεν μπόρεσε να ενσωματώσει στη σύγχρονη εποχή το ιστορικό της παρελθόν αιώνων. Προσπάθειες έγιναν – βλέπε προτάσεις (Τρίτση, Μερκούρη) για την ενοποίηση Ιστορικού Κέντρου, άξονας που θα συνένωνε τη παλιά (Μοναστηράκι, Πλάκα, Θησείο, Ψυρρή, Κεραμεικός) με τη νέα Αθήνα (έως Ομόνοια, Σύνταγμα και πέρα).
Σήμερα το παλιό κέντρο έχει γίνει καταφύγιο λογής μεταναστών, παράνομου εμπορίου, εγκλήματος με ορισμένους Αρχαιολογικούς χώρους που αν και μέσω του υποβαθμισμένου άξονα συγκεντρώνουν τους τουρίστες ενώ για του ίδιους τους Αθηναίους έχουν γίνει απροσπέλαστοι λόγω του προβληματικού έως επικίνδυνου περίγυρου τους.

Αντίθετα στην Ιταλία το κέντρο της Ρώμης είναι σημείο ύψιστης θέασης, αξίας, αξιοποίησης. Ποιος δε γνωρίζει την περίφημη Fontana Trevi όπου ο Fellini γύρισε τη διάσημη σκηνή με το σιντριβάνι; Εν μέσω των νυχτερινών έρημων δρόμων του κέντρου της Ρώμης, οι πρωταγωνιστές βουτάνε στα νερά του ιστορικού σιντριβανιού όπου είθισται να ρίχνουν νομίσματα συνοδεία κάποιας ευχής, μέσα στα νερά που φορτισμένα καθώς είναι με τη δύναμη της ενέργειας ανθρώπων που σμίλευαν τα περιβάλλοντα αγάλματα – και άλλων, που κάθισαν σαν επισκέπτες να θαυμάσουν τη θέα τους, να πάρουν κάτι από τη δύναμη τους μέσω του αγωγού των νερών που αναβλύζουν – σκεπάζοντας με τον ήχο τους κάθε τι ανθρώπινο και παροδικό. Να ευχηθούν για κάτι νέο που θα αντικαθιστούσε το φθαρμένο, άρα και φθοροποιό παρόν.

Σημασία σκηνής στη Fontana di Trevi στο έργο “La Dolce Vita” του Fellini: Ο κουρασμένος, κυνικός φωτογράφος, αυτός που κυνηγάει τις γυναίκες σαν γνήσιος Δον Ζουάν του Μότσαρτ, ακολουθώντας την Anita Ekberg στα νερά του σιντριβανιού, πλησιάζει στη δυνατότητα που υπάρχει στη ζωή του να ξαναγεννηθεί βαπτιζόμενος εκ νέου στα εξιλεωτικά νερά της αρχαίας σοφίας. Η μεταφυσική τους σημασία ενδυναμώνεται από την αθωότητα που μεταδίδεται από το γατάκι που ανέμελα ισορροπεί στο κεφάλι της, η απόλυτα ξανθιά, ωραία ηθοποιός της Cinecitta – υποδηλώνοντας έτσι τη σύζευξη αθωότητας και αισθησιασμού εν μέσω της ισχύος που εκπηγάζει δια μέσου της Ιστορίας, από τα αρχαία αγάλματα και τους ιστορικούς πίδακες του σιντριβανιού.

Σκηνές απ’ την ταινία

Οι Έλληνες προβάλλουν σήμερα ό,τι το φθηνότερο και αποκρουστικό – πράγμα που σημαίνει τον παραμερισμό του ωραίου προς χάριν του φθηνού και ευτελούς. Λέμε συνέχεια για τις υποβαθμισμένες περιοχές, για τα ναρκωτικά, την εγκληματικότητα παραβλέποντας έτσι – απαξιώνοντας το το αρχαίο κάλλος που περιβάλλει όλη την Αθήνα εν μέσω κακογουστιάς φθηνής τουριστικοποίησης, κυνηγιού του κέρδους από τον τουρισμό ενώ αποκλειστικό μέλημα θα έπρεπε να είναι η προβολή και αξιοποίηση όλων των ιστορικών θησαυρών της Αθήνας, πόλης των αγαλμάτων και της γλαυκός – δηλαδή του ωραίου και της σοφίας.

Αντί να κοιτάμε το ωραίο και να το εξαίρουμε, μένουμε στο άσχημο γνωρίζοντας πως κολλημένοι σ’ αυτό το εθνικό πια βίτσιο χάνουμε ό,τι πιο ωραίο θα μπορούσαν σήμερα τα μάτια μας να αντικρίσουν! Γλυκιά ζωή είναι ό,τι καλύτερο μπορεί η ζωή να προσφέρει αλλά η σημασία είναι διττή: Μπορεί να γίνει και ό,τι χειρότερο.