“Αυτό το παιχνίδι με τους αριθμούς είναι πέρα για πέρα γελοίο…!” έλεγα τις προάλλες στο φίλο μου στο ουζερί, όπου είχαμε βγει μια βόλτα. “Τη μια συμφωνούμε, την άλλη διαφωνούμε επί των συμφωνηθέντων γιατί συμφωνήθηκαν κάποιους μήνες πριν…!” …

Όλο αυτό το παιχνίδι με την οικονομία, μοιάζει πια με τον εφιάλτη που σου κτυπάει κάθε τόσο την πόρτα, ο Βελζεβούλ – υπενθυμίζοντας σου πως είσαι για τα καλά όμηρος, πως φυλάει έξω από την πόρτα σου και σου ζητάει όλο να φάει και να πιει – μη χορταίνοντας ποτέ – σαν πονηρό, αδηφάγο ον που είναι…

Σα να ζεις σε παλάτια και σε πύργους…! Σα να ξοδεύεις για το ντύσιμο σου ένα σωρό χρήματα αγοράζοντας trendy marks! “Κοίταξε τι φοράω κι άσε με ήσυχο” του λες, “δε βλέπεις πως τα ρούχα μου είναι παλιά και φθαρμένα;”… Σα να πηγαίνεις να φας σε ακριβά εστιατόρια, εκεί όπου βάζουν το φαγητό σε κάτι τεράστια πιάτα στολισμένα με φίνο καραμελωμένο σιρόπι… “Δεν βλέπεις όλο σε ουζερί πηγαίνω…”

Αυτός εκεί όμως τον χαβά του: “Πάρε γρήγορα κι άλλο δάνειο πρέπει να με πληρώνεις για τις υπηρεσίες μου ως διαμεσολαβητής στον διευθύνοντα της πηγής των χρημάτων, ως φύλακας του σπιτιού σου-  μη στο πάρουν οι πιστωτές, μη πλησιάσουν τίποτε πεινασμένοι μετανάστες…

Όλοι κινδυνεύετε μα όλοι! Μην έρθουν τίποτε Τούρκοι και σας ζητάνε να τους αδειάσετε τη γωνιά σε τίποτε νησιά ή στη Θράκη – όπως τότε που βρήκαν αφορμές,  αλλά πρόσεξε, σήμερα έχουν τελείως αποθρασυνθεί και δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα – έτσι όπως τους κάναν διαφεντευτές στο Αιγαίο”…

Ακόμη κι εκεί στο ουζερί που κάθομαι, αντηχεί η φωνή του: Το ΔΝΤ, η Λαγκάρντ, ο Τουσκ, ο Σόϊμπλε, όλο γι’ αυτούς ακούω: Παίρνει τη θέση τους, πάντα λέγοντας πως είναι προορισμένος από όλους, Θεούς και Δαίμονες να με σώσει. “Τι με κοιτάς πρέπει να πάρεις κι άλλο δάνειο, γιατί σε λίγο θα πρέπει να πληρώσεις κι εκείνο το παλιό ομόλογο που λήγει… Γρήγορα κάνε ό,τι σου λέω για να πετύχουμε την εκταμίευση από την πηγή”.

Όσο κι αν του λέω Άσε με ήσυχο θέλω ελεύθερος να ζήσω… γιατί δεν μ’ αφήνεις ήσυχο, άσε με ήσυχο, θέλω ελεύθερος να ζω – όπως τα λόγια εκείνου του παλιού τραγουδιού που έλαβε μέρος στη Eurovison – δεν ακούει και στιγμή δεν μπορώ να ησυχάσω. Ακόμη και σ’ αυτό το ουζερί που κάθομαι έρχεται να ζητήσει το λογαριασμό. “Λεφτά, λεφτά, λεφτά” φωνάζει – ένα πονηρό, αδηφάγο ον  που είναι, που κατάντησε όχι μόνο εμένα, αλλά τον τόπο μου ολόκληρο, να ‘ναι υποταγμένος στα απατηλά του λόγια: πως έτσι μόνο θα σωθώ, έτσι μόνο η χώρα μου θα σωθεί και δεν θα γίνει Αργεντινή… Από Βελζεβούλ πλασάρεται για σωτήρας!

“Τι προτιμάς;” με ρώτησε τις προάλλες ο φίλος μου που με συνόδευε στο ουζερί: “Όλους αυτούς τους ωραίους μεζέδες και το ραβανί στο τέλος ή τραχανά; Διάλεξε και πάρε”.

Κρεμασμένος Κατάλογος: Μεζέδες ψητά, σαλάτες, μαγειρευτά, κρασιά, καφέδες ρεβανί εκμέκ -καταϊφι, γιαούρτι κουταλιού

“Βελζεβούλ ή τραχανά”; αμέσως σκέφτηκα με αποτροπιασμό… Δεν είμαστε καλά… τον κοιτούσα με απορία, αλλά συμπλήρωσα “τραχανά, με τίποτα!”… τι να λέγαμε πάλι; τα ίδια και τα ίδια: Πάντως με είχε αποστομώσει, καθώς με κοιτούσε θριαμβευτικά…