Το έργο του Γιάννη Δάλλα μας ανασύρει, ως γνήσια ποίηση, από τον θολό βυθό της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής ένδειας της εποχής. Είναι έκκληση προς τον καθημερινό άνθρωπο να υψωθεί ανασυρόμενος από τη δίνη των χαλκείων και της αυταπάτης που του προσφέρονται αφειδώς από τους κάθε λογής εκπροσώπους, τους αντ’ αυτού και τους προστάτες, αφανίζοντας κάθε έννοια ποιότητας ζωής και αξιοπρέπειας.
Η Ραψωδία του Αίλουρου – Ανέκδοτο ποίημα του Γιάννη Δάλλα
Τονίζω σήμερα τη ραψωδία του αίλουρου
απ’ τα σκιόφωτα της σκέψης βγάζω τη μορφή του
Ήταν η ώρα που με ημίκλειστα τα μάτια
είδα την άπιαστη φιγούρα σου αίλουρε
την είδα μέσα απ’ τα πυκνά ματόκλαδα της νύχτας
στο ανοιγοσφάλισμα ενός ξέφωτου, σαν έλασμα
κορμιού στην πιο ψηλή προεξοχή της μέρας
ανάμεσα απ’ τις κεραίες των μεγαλουπόλεων
με χαίτη ανέμου και τρικυμισμένη ράχη
χαίτη και ράχη και το νύχι στον αυχένα
της ύπαρξής μας, που σου παραδόθηκε
κάτω απ’ το αέτωμα του βάθρου σου και ασπαίρει
Στις απορρώγες ώρες μου είδα κι άκουσα
το τάνυσμα ενός σαρκοβόρου έρωτα
και τη γαμψώνυχη περπατησιά του να ‘ρχεται
Έχω το πέρασμά σου σ’ όλη την αφή μου αίλουρε
καθώς κάτω απ’ το δέλτα των λαγόνων μου
πέρασε κάποτε και γλίστρησε
ένα βαθύ ποτάμι από σκιρτήματα
αφή βελούδου κι από τη δορά βαθύτερα
μια τρικυμία από επιθυμίες, κι ύστερα
διαγκωνισμοί στη χλωροφορμισμένη μέρα
Ξημέρωσε κι αναζητώ τους φίλους μου
μέσα κι απέξω απ’ την συντροφικήν αγέλη
τους βρίσκω με τα όπλα της νεότητας
σαν τιμαλφή στους τοίχους κρεμασμένα
δοσμένους σ’ έργα πονηρά, προβάροντας
τάχα σε πρόσωπα άδολα χαμόγελα
βλέμματα ευθυτενή κι ανοδικές πορείες
Ανοδικές;… Τραβώ από πάνω τη δορά τους
και βλέπω πίσω απ’ τα χαμόγελα τη σύσπαση
πίσω από κάθε βλέμμα και μια βλέψη
Βλέπω τα σώματα ένα-ένα να ελίσσονται
τόσα ανθρωποειδή αναρριχώμενα
κι απ’ τα στενά και τις ρωγμές των παρατάξεων
άλλα αιλουροειδή με τους πυρσούς στα χέρια
Βλέπω τον εντολέα αυτών των ελιγμών
την πολιτεία των ιδεών μου πάλι ζούγκλα
Καιρός να βγω στην αγορά και να κηρύξω
καινούργια έγερση θυμάτων και οραμάτων
Από Αναγνώσεις —εικόνα zougla.gr