Έχουμε πολλά εγώ εκ του γεγονότος ότι καλούμεθα κάθε φορά να παίξουμε κι έναν διαφορετικό “ρόλο”. Αυτός ο ρόλος επιβάλλεται από τις περιστάσεις και είναι διαφορετικός.

Από αυτή την πολυπλοκότητα που απορρέει από την πολλαπλότητα των ρόλων προκύπτει ένας “κατακερματισμένος” εαυτός. Η ανασύνταξη των κομματιών σε ένα ενιαίο σύνολο αναδεικνύει την ολοκλήρωση του χαρακτήρα.

Το βιβλίο είναι ένας άλλος εαυτός

Marcel Proust

Το βιβλίο είναι ένας άλλος εαυτός: Στην περίπτωση του συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ είναι φανερό πως το βιβλίο – και το Εγώ που συγγράφει το βιβλίο, εξουδετέρωσε τον άνθρωπο.

Απομονωμένος στο δωμάτιο του γράφοντας το ογκώδες έργο του ενδύθηκε τους χαρακτήρες του βιβλίου του παραμερίζοντας τον δικό του αληθινό εαυτό. Το μόνο που του απέμεινε ήταν η παιδική του ηλικία στο εξοχικό προάστιο όπου ήταν το σπίτι της θείας του Tante Léonie, τα αρώματα των δένδρων Aubepines, κατά τους περιπάτους του, η μυρωδιές από τις φρεσκοφουρνισμένες madeleines…

Marcel Proust: Βιογραφικά στοιχεία
Ο Μαρσέλ Προυστ (Marcel Proust, Παρίσι 10 Ιουλίου 1871-18 Νοεμβρίου 1922 /51) ήταν Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Σε ηλικία 9 χρόνων αρρώστησε από άσθμα, πράγμα που σημάδεψε όλη του τη ζωή. Τα έργα του διακατέχονται από την αγάπη του για την εβραϊκής καταγωγής μητέρα του, που τον επηρέασε σημαντικά στη συγγραφή του. Σπούδασε στο λύκειο Κοντορσέ και στη σχολή Πολιτικών Επιστημών. Όσο χρόνο φοιτούσε δημοσίευε χρονογραφήματα σε περιοδικά. Το πρώτο επίσημο έργο του εκδόθηκε το 1896 με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς και με τον τίτλο «Οι ηδονές και οι ημέρες».

Αντιπροσωπευτικό έργο του ύφους του Προυστ είναι το μεταγενέστερο μυθιστόρημά του «Jean Santeuil», με το οποίο ο συγγραφέας αφοσιώνεται στην ολοκλήρωση του συγγραφικού του στόχου. Τα χειρόγραφα αυτού του έργου βρέθηκαν το 1952 σε ένα παλιό μπαούλο στο σπίτι του συγγραφέως και ήταν πάνω από 1000 σελίδες σε πρόχειρο. Μετά το θάνατο της μητέρα του ο Προυστ αναζήτησε περισσότερο τη μοναξιά και απομονωμένος από γνωστούς και φίλους με συντροφιά στο σπίτι του την οικιακή βοηθό Σελεστίν, άρχισε τη συγγραφή ενός έργου με τον τίτλο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», που αποτελεί ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα.

Αποτελεί ένα είδος αυτοβιογραφίας και περιλαμβάνει τα κάτωθι τμήματα με τους τίτλους: 1) Κομπραί 2) Από τη μεριά του Σουάν, 3) Στη σκιά των κοριτσιών με τα λουλούδια, 4) Από τη μεριά των Γκερμάντ, 5) Σόδομα και Γόμορα, 6) Η αιχμάλωτη, 7) Η χαμένη Αλμπερτίν, 8) Ο χρόνος που ξαναβρέθηκε. Στο έργο του αυτό εμφανίζονται θέματα της θλιμμένης νοσταλγίας του για την παιδική ηλικία, του έρωτα, της ζήλιας και του υπαινικτικού χαρακτήρα μερικών «στιγμών» που φαίνονται να ανοίγουν μία μυστηριώδη προοπτική προς μία απόλυτη πραγματικότητα.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τον τόμο με τα χρονικά και την κριτική μελέτη «Εναντίον του Σεντ – Μπεβ /Contre Sainte-Beuve».