Aki Kaurismaki – Proletariat Trilogy – Κραυγή πόνου και απελπισίας από τις παρυφές της σύγχρονης κοινωνικής ευημερίας

Την τριλογία αποκαλούμενη “του προλεταριάτου” ο Aki Kaurismaki την ξεκινά με το “Σκιές στον Παράδεισο” – Shadows in Paradise (1986). Στη συνέχεια εντάσσει το “Άριελ” 1988, ολοκληρώνοντας τη με τη “Γυναίκα με τα Σπίρτα”  – The Match factory Girl 1990. Πρόκειται για μια θεματική της πλήξης, της ανίας, της μονοτονίας της ζωής των φτωχών, κατώτερων στρωμάτων της Φινλανδικής κοινωνίας με δόσεις υπονομευτικού χιούμορ και πικρής ειρωνίας, Πρόκειτα για μια σκληρή κατάδειξη του αδιεξόδου και της σκληρότητας, για μια άγνωστη εξιστόρηση της ζωής της εργατικής τάξης, μέσα στη σύγχρονο, ανεπτυγμένο, αστικό περίγυρο που ωστόσο πλήττεται από την κρίση.

Aki Kaurismaki Proletariat Trilogy

Σκιές στον Παράδεισο 1986 (Shadows in Paradise) – O Nikander, ένας μοναχικός και απελπισμένος  – έχοντας πρόσφατα χάσει το φίλο του από μια καρδιακή προσβολή, σκουπιδιάρης, βρίσκει την αναπάντεχη διέξοδο από τα συντρίμμια των ονείρων που έκανε με τον φίλο του για το στήσιμο μιας δικής τους δουλειάς, στο πρόσωπο της Ilona που εργάζεται σ’ ένα γειτονικό σούπερ-μάρκετ σαν ταμίας.
Άριελ 1988 (Ariel) – Πρόκειται για ένα υπαρξιακό δράμα που κεντρικό ήρωα έχει έναν ανθρακωρύχο – τον Taisto που θέλει να ξεφύγει από τη ζωή μέσα στις στοές και το κάρβουνο από τη φτώχεια συνακόλουθα. Αυτός ο απελπισμένος αγώνας τον οδηγεί σ’ ένα μακρύ σκοτεινό τούνελ όπου μια κατηγορία εναντίον του για έγκλημα, τον οδηγεί στη φυλακή. Εκεί κάνει σχέδια φυγής από τη χώρα, ν’ αρχίσει μια καινούργια ζωή, έτσι δραπετεύει, με τη βοήθεια της σχέσης του με μια επιβλέπουσα του ορυχείου.
Η γυναίκα με τα σπίρτα 1990 (The Mach factory Girl) – Η Ίρις περνάει τα πρωϊνά της στο εργοστάσιο των σπίρτων, τα απογεύματα και τα βράδια, στο σπίτι των βλοσυρών γονιών της όπου ζει σαν μια παραμελημένη κόρη. Αυτή η συνεχής διαδοχή των ημερών μέσα στη στερημένη της ζωής, την γεμίζει απελπισία. Μια περιστασιακή – μιας νύχτας σχέση, με κάποιον που τη νόμιζε πόρνη, θα αποτελέσει και μια ελπίδα διεξόδου αλλά και εκδίκησης, από την ζοφερή της πραγματικότητα.
Η τελευταία αυτή ταινία κλείνει την “τριλογία του προλεταριάτου” σαν μια υπόκοφη κραυγή πόνου και απελπισίας, κραυγή ενός πληγωμένου – στη γωνία, πίσω από μια “τακτοποιημένη” κοινωνία.