Νίκος Γούναρης 1915 – 1965

Ο Νίκος Γούναρης μεσουράνησε στη δεκαετία του ’50 – μια εποχή που άκμαζε το ελαφρό ελληνικό τραγούδι καθώς και το αρχοντο-ρεμπέτικο μη εξαιρουμένου και του γνήσιου ρεμπέτικου που έβγαινε δειλά προς μεγαλύτερα ακροατήρια.

Γεννήθηκε στη Ζαγορά Πηλίου ως Νίκος Κουρνάζος και γρήγορα καθιερώθηκε λόγω της βελούδινης φωνής του και των ήχων της κιθάρας του. Εμφανίστηκε από το 1936 κι έγινε από το 1947 που περιόδευσε στο εξωτερικό, ο αγαπημένος τραγουδιστής των ομογενών των τριών ηπείρων (Αμερική, Αυστραλία, Αφρική) – και ως εκ τούτου, έλειπε συχνά από την Ελλάδα.

Τα τραγούδια του υπήρξαν ρομαντικά και νοσταλγικά – συχνά και χιουμοριστικά (Μια κότα στρουμπουλή). Εξ αιτίας των στίχων της επιτυχίας του “Ένα βράδυ που ‘βρεχε”, ο κόσμος όταν τον συναντούσε προσπαθούσε να τον παρηγορήσει για την “απώλεια” – έτσι αναγκάστηκε να ερμηνεύσει σύντομα, ένα άλλο τραγούδι: “Αυτός ο άλλος είν’ ευεργέτης μου μεγάλος” (1956) για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το λυπητερό πρώτο τραγούδι του. Κι αυτό βέβαια, έγινε μεγάλη επιτυχία. Εμφανίσεις του τόσο σε κοσμικά Αθηναϊκά κέντρα (chez Lapin) όσο και σε λαϊκά (Τζίμης ο Χοντρός), πάντα ήταν εγγύηση για την προσέλευση του κόσμου.

Πέθανε πρόωρα εξ αιτίας ενός παλιού τραύματος στο πόδι που του δημιούργησε θανατηφόρο πρόβλημα. Την ημέρα του θανάτου του έγινε λαϊκό προσκύνημα έξω από το κατάστημα του Λαμπρόπουλου στην Αιόλου, όπου ο ιθύνων Τάκης Λαμπρόπουλος διευθυντής της Κολούμπια δισκογραφικής, είχε τοποθετήσει το πορτρέτο του μπροστά από βαρύ πένθιμο παραπέτασμα.

Μεγάλοι του ρεμπέτικου όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου, Θόδωρος Δερβενιώτης κ.ά. εκτίμησαν την προσφορά  του και αναγνώρισαν το ταλέντο του. Ο μεγάλος Ισπανός κιθαρίστας Αντρές Σεγκόβια που τον άκουσε στη Νέα Υόρκη στα μέσα της 10ετίας του ’50, μίλησε με τα κολακευτικότερα λόγια για το παίξιμο του στην κιθάρα. Προτομή του βρίσκεται στον Παράδεισο Μαρουσιού Αττικής.